Η στάση της Ισλανδίας

Πολλές θεωρίας συνομοσίας έχουν ακουστεί και θα ακούγονται -φαντάζομαι- για καιρό ακόμα σε σχέση με την διαμορφωμενη κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, ακόμα και απο επιφανείς συμπολίτες μας, με μια κάποια ιστορία. Η ουσία πίσω απο αυτές κατα τη γνώμη μου, είναι πως κρύβουν ένα λανθάνον ένστικτο σχετικά με το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Το λεγόμενο δηλαδή περι σχεδίου "εθνικής υποδούλωσης" θα ήταν λογικό να το πεί κάποιος, αν δεν ήταν ήδη γεγονός. Αιτία, φυσικά όλοι γνωρίζουν ποιά είναι. Το χρέος προς "επενδυτικούς οίκους" και λοιπούς "οργανισμούς".

Η ιδέα του δανεισμού στην οικονομία έχει σαφή χαρακτηριστικά. Δανείζεσαι προκειμένου να αποκτήσεις κεφάλαιο, που το μετατρέπεις σε παραγωγικά μέσα, ώστε να καταφέρεις αφενός να αποπληρώσεις τη δυνατότητα αυτή που σου δόθηκε και αφετέρου να βελτιώσεις την ποιότητα ζωής σου. Στην περίπτωση μας ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν γίνεται και δεν έγινε και ποτέ άλλωστε. Το κεφάλαιο που ζητάμε αναλώνεται σε πλήρως μη παραγωγικούς σκοπούς - και δεν θα αναφερθώ εκτενέστερα. To ζητούμενο λοιπόν είναι, αν είναι λάθος ή σωστή η προσφυγή στον "μηχανισμό", αν είναι η μόνη διέξοδος αυτή, όπως προβάλεται κατα κύριο λόγο. Το ερώτημα λοιπόν που προκύπτει είναι: τί μας ζητούν οι πιστωτές μας; Γιατί περι αυτού πρόκειται. Οι πιστωτές, ζητούν να διασφαλίσουν την αποπληρωμή του χρέους. Προφανώς δεν τους αφορά η ανάπτυξη της χώρας, ούτε το ευ ζήν των κατοίκων της. Με βάση απλά την ανάλυση των ελληνικών υπηρεσιών οικονομικής παρακολούθησης, είναι ολοφάνερο ότι ΔΕΝ φτάνουν οι πόροι ώστε να αποπληρώσουμε τους τόκους και τα δάνειά μας, αλλά και να "επιβιώσουμε". Η συνέχιση του δανεισμού, είναι αυτονόητη λοιπόν, και εκεί θα μπορούσε η θεωρία περι "σχεδίου" οργανωμένου να ευσταθεί. Γιατί, όποιος χρωστάει, δεν αρνείται σ αυτόν που του έχει δανείσει χρήματα. Το ΔΝΤ, η Παγκοσμια Τράπεζα και οι συναφείς οργανισμού έχουν πολύ μεγάλο και καταστροφικό παρελθόν να επιδείξουν. Μια απλή αναζήτηση στο google αρκεί, ή ακόμα καλύτερα ένα βλέμμα στην διεθνή ... βιβλιογραφία, γιατί περι τόσο γνωστού φαινομένου πρόκειται.
 Το κόστος των ζητούμενων επεμβάσεων στην ζωή μας:

Διάχυση του φόβου και της ανασφάλειας,

Απολύσεις,

Κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, 

Ανεργία, 

Υποτίμηση των δράσεών μας. 

 Σε όλα αυτά, η στάση μας κατα τη γνώμη μου θα πρέπει να είναι ΟΧΙ! Δεν είναι προτιμότερη απο τη στάση πληρωμών η υποτέλεια (γιατί σαφώς περι αυτού πρόκειται), δεν χρειαζόμαστε χρήματα που δεν μπορούμε να παράγουμε, η κοινωνία μας πρέπει να βρεί τρόπους να επιβιώσει αφ'εαυτού της. Απαιτούμε περισσότερη ελευθερία και αυτοοργάνωση, όχι δανεικά που απολαμβάνουν άλλοι και θα πληρώνουν τα παιδιά μας σε αόρατους οργανισμούς "κάπου". Η στάση των πολιτών της Ισλανδίας είναι δείγμα βούλησης. Ακόμα και τώρα, μπορούμε τους όρους να τους θέσουμε εμείς. Με τις συνέπειες τους φυσικά.